door Roel Evertse
Evenals vorig seizoen kende SV Doetinchem een
belabberde start van het seizoen. Hoewel Spassky’s uit Groningen een
sterker team naar Doetinchem had gestuurd dan de bij de KNSB opgegeven
basisopstelling, was het verschil in ratingsterkte ruimschoots in ons
voordeel. Bij dat virtuele voordeel is het dan ook gebleven en de
overwinning van Spassky’s was terecht.
De middag was nog buitengewoon vrolijk begonnen met een
vlotte zege van Marius, die achteraf bezien de enige Doetinchemmer was die
een partij uit één stuk speelde. Hoewel dat stuk eigenlijk maar een heel
klein stukje was, want met 15 zetjes was het helemaal gedaan. Door toedoen
van Marino werd het zo waar nog 2-0. Daar was wat hulp van de tegenstander
voor nodig, want net toen de remise binnen handbereik lag, blunderde Alex
Hut.
Er leek voor SVD niets aan de hand: Henk, Theo en
Sander stonden prettig, Kees had er een niet te taxeren rommeltje van
gemaakt, Henny stond gelijk en alleen uw verslaggever stond moeilijk.
Het rommeltje aan bord 1 werd in gierende tijdnood
remise door herhaling van zetten, met nog een 10 seconden op de klok bij
Henk van Putten. Bij de analyse kwam men er ook niet echt uit wie welk
bootje had gemist. Mijn gevoel - voor wat het waard is - zegt me dat Kees er
met het bekende blauwe oog vanaf kwam.
Dat was 2½-½ na 4 uur spelen, maar toen waren de
eerste wolken al ruimschoots zichtbaar aan de hemel.
Theo had duidelijk zijn dag niet. Vaak wint hij
briljant, vaak ook verliest hij door een fata morgana alias bananenschil,
maar bijna altijd is er ‘iets’ aan de hand in zijn partijen. Nu was er
‘niets’ aan de hand, met deprimerende zetten werd een aanvankelijk iets
beter staand eindspel verkloot.
Theo bleek helaas in goed gezelschap van Henny, Henk en
ondergetekende.
Henny verziekte een gelijk staand eindspel na een
positionele duw- en trekpartij.
Henk had een pion geofferd voor zoiets vaags als
‘spel’, maar het pionnetje ging, was en bleef weg en het spel kwam niet
uit de verf.
Zelf had ik laf, laf, laf, een scherpe (en goede)
voortzetting in de opening wel gezien, maar niet aangedurfd en als straf
mocht ik nog 5 lange uren lijden aan het kruis alvorens het afgelopen was.
Sander verdient ook een zware penitentie. OK, het was
in het 6e uur, OK, tegenstander Henk Jansen had volkomen waus
remise afgeslagen en ging ‘op verlies spelen’, daarmee wel Sander op het
verkeerde psychologische been zettend, OK, schaken blijft mensenwerk, maar
een stapje 2 uittempereren in een pionneneindspelletje is toch niet te veel
gevraagd, hoop ik?
Vorig seizoen werden we alsnog tweede na een nog meer
blamerende nederlaag - waar was dat ook al weer? - in de eerste ronde. Het kampioenschap kan ons nu dus bijna niet meer
ontgaan. Sneek, here we come!
|