ZONNIGE MIDDAG IN EMMEN
door Roel Evertse
 

Het valt aan niet-schakers niet uit te leggen dat je voor een partijtje schaak een heuse weersvoorwaarschuwing – wat mij betreft nu reeds hèt woord van 2010 –, later zelfs opgeschaald tot weersalarm, in de wind slaat en afreist naar het barre Emmen. “Hoeveel potjes moet je daar dan spelen?”, is een veelgehoorde vraag. “Eén!”, roep ik dan zo fier mogelijk, mijn gevoel van absurditeit negerend. Zelfs de KNSB zag de betrekkelijkheid van het schaakspel in en stuurde een mail naar alle teamleiders: “We moeten morgen met zijn allen gewoon verstandige dingen gaan doen.”, schreef de competitieleider, doelend op de voorspelde sneeuwjacht en de mogelijkheid om een wedstrijd uit te stellen, als het reizen onverantwoord zou blijken. Een andere nuttige suggestie die geboden werd, was de speelduur in te korten. We hebben er dankbaar gebruik van gemaakt.
Wij gingen dus ‘gewoon’ naar Emmen, de elementen trotserend om maar eens een toepasselijk cliché uit de kast te halen, en beleefden een uiterst zonnige middag. Na vier ronden stonden we wat treurig in het rechterrijtje. In mijn vorige verslag gaf ik al aan dat het begrip ‘vorm’ of het gebrek eraan heel betrekkelijk is en het weer zo maar kan omslaan: ‘Je zult zien dat het dan ineens en op onverklaarbare wijze op rolletjes loopt. Die lui uit Emmen kunnen voor de volgende ronde hun borst vast nat maken’.
En zie, Theo speelde weer eens een puike partij en deed het gelukkig nu eens niet ‘mooi’.

 

Marius bleek weer over zijn vertrouwde taaiheid te beschikken. Ja OK, Marius, jij je zin, je stond inderdaad dramatisch, het was geen pretje om naast je te moeten zitten, maar geef toe, het duidt toch op een zekere mentale hardheid dat je niet krijsend en in je blote kont de sneeuw in rent als je eerst Lf8-e7 speelt om na De2-g4, een zet die je toch van verre ziet aankomen, Le7-f8 te moeten spelen. Klasse, dat halve punt!
En verder won Kees weer een werkelijk prachtige partij, waarbij hij al zijn stukken als hinderlijke wespen rond de vijandelijke koning en dame liet zoemen. Wat een kracht, wat een gratie!
Henk deed het minder fraai, stond lange tijd zelfs wat zorgelijk, maar ‘gaf niks weg’ en bleef geniepig en uiteindelijk met succes naar kansjes loeren.
Henny won een goede partij en bleek de verwikkelingen na een schwindel van tegenstander Ruud Winkel beter getaxeerd te hebben. Zelf speelde ik een goede positionele partij, uiteindelijk resulterend in twee pionnetjes meer en een glad gewonnen eindspel dat Leo Roos niet meer wenste mee te maken.
Marino en Sander leden beiden een kansloze nederlaag. Je kunt immers niet alles hebben. Marino werd positioneel onder de voet gelopen door Arie van Wageningen, die zijn mooie spel bekroonde met een winnend kwaliteitsoffer en Sander moet die opening nog maar eens bekijken, want nu was treurigheid troef.
 

   
ESG 1941 - SV Doetinchem 2018 2½ - 5½
1 Osama Sadallah 2119 - Kees Nederkoorn 2126 0 - 1
2 Arie van Wageningen 2087 - Marino Küper 2096 1 - 0
3 Christiaan Mol 1943 - Henk Riepma 2160 0 - 1
4 Herman Voss 2001 - Theo Goossen 2064 0 - 1
5 Leo Roos 1892 - Roel Evertse 1955 0 - 1
6 Wim Fokkens 1897 - Marius van Hal 1957 ½ - ½
7 Ruud Winkel 1819 - Henny Haggeman 1935 0 - 1
8 Marcel Struik 1770 - Sander van Vucht 1847 1 - 0
 

Webdesign Refresh