Een door afzeggingen van Henk Riepma en Marius van Hal verzwakt SVD 1 had
zowaar bijna voor een stunt in en tegen Zevenaar gezorgd. Maar voor ‘bijna’
koop je niks en de punten bleven gewoon in Zevenaar, dat na deze ronde drie
volle matchpunten los is van de concurrentie en regelrecht op het
kampioenschap lijkt af te stevenen. Overigens – eerlijk is eerlijk – was ook
Zevenaar door het ontbreken van kopman Vincent Rothuis verzwakt.
Het schaaktechnische niveau van de wedstrijd was niet bepaald om over naar
huis te schrijven. Over de drie remises kan nog gezegd worden dat ze
‘correct’ waren. In de andere partijen werd er soms lustig op los geknoeid.
De prijs voor de miskleun van de maand ging met algemene stemmen naar Hans
Castrop, die eigenlijk na een half uur spelen al kon opgeven na in een wel
heel opzichtig valletje te zijn gelopen tegen Theo Goossen. Hij ploeterde
nog volstrekt zinloos een tijdje door in een hopeloos eindspel, maar de
uitslag stond muurvast.
Vrij snel daarna vielen de drie remises aan de hoogste drie borden. Kees
loste zijn openingsproblemen kundig op en zorgde er en passant voor dat
Michel van Leeuwen van zijn 100%-score verlost werd.
Marino had misschien een klein voordeeltje tegen Guust Homs, maar veel
stelde het niet voor en ook ondergetekende had, mede met het oog op de stand
van de wedstrijd, weinig redenen om het remiseaanbod van Arie Huysman af te
slaan.
Invaller Sjon Vrieze heeft een optimistische kijk op het leven. In ieder
geval geeft hij doorgaans blijk van een grenzeloos vertrouwen in de
mogelijkheden van zijn stelling, hetgeen ooit een paar leuke winstpartijen
voor SVD 1 opleverde. Vandaag bleek het allemaal iets te veel gevraagd.
Weliswaar keek tegenstander Vincent Pelgrom een beetje angstig naar de
kwakzetten van Sjon, maar hij wist de agressie effectief te ontmantelen.
|
|
Onze andere, ‘vaste’ invaller, Bert Lenderink, dreigde het slachtoffer te
worden van een koningsaanval, maar zette, een beetje geholpen door de
tegenstander, met succes een tegenaanval in, die veel sneller kwam. De
afwikkeling verliep overigens bepaald niet vlekkeloos – had hij dat
gedwongen dameoffer wel gezien als het nodig was geweest? – maar het punt
kwam er.
Toen stond het dus 3½-2½ voor de onzen. In de twee resterende partijen
gebeurde van alles.
Henny krijgt de prijs voor de schlemiel van de middag. Stuk tegen twee
pionnen gewonnen, onnodig de eigen koning op de tocht gezet, ondanks alles
toch nog behoorlijke kansen in het eindspel en tenslotte helaas de
zelfgekozen dood door verstikking.
Sander speelde tegen Henk Karssen, die nog steeds 100% heeft. Sander kwam
met gelijk spel uit de opening, maar deed het daarna niet goed. Met name
kwam zijn dame op verkeerde velden terecht. Hij werd dan ook volledig onder
de voet gelopen met groot materiaalverlies als gevolg en tijdnood leek de
rest te doen. Wat er daarna precies gebeurd is kan ik niet beschrijven,
omdat ik de partij niet interessant meer vond en dus niet meer volgde. Toen
ik me even later afvroeg waarom Sander, doorgaans de sportiviteit zelve,
niet de beleefdheid kon opbrengen om de partij op te geven, bleek dat ook
Henk Karssen vreselijk aan het knoeien was geslagen. Het resterende eindspel
was zeer lastig te taxeren. Mogelijk heeft Sander een bootje gemist door
geen torens te ruilen, maar zo’n opmerking is een voorbeeld van
scorebordjournalistiek. Inderdaad, Sander verloor en de opluchting bij
Zevenaar was groot. (Naschrift: Sander (Fritz) gaf ’s avonds het verlossende
woord. Na torenruil loopt zwart geforceerd mat!)
|