NIPTE NEDERLAAG TEGEN KOPLOPER AMERSFOORT

(…en hoe Kees Nederkoorn in zijn eentje ongeveer 2½ bordpunt scoorde!)

door Roel Evertse

Helaas moesten we het in de kraker tegen Amersfoort doen zonder onze kopman Henk Riepma, die ‘down under’ verblijft. Dat betekende vooraf al een gevoelige aderlating, mede omdat Henk in goede vorm steekt. De kansen stonden op papier bij voorbaat al slecht: met een nadelig verschil van gemiddeld bijna 150 ratingpunten moet je flinke meewind hebben. Die hadden we niet en op de overwinning van Amersfoort viel niets af te dingen. Integendeel, zonder Kees had het zelfs 7-1 kunnen worden.

Zoals een goede voorzitter betaamt was Kees als zo vaak (100% in dit seizoen!) een lichtend voorbeeld voor het team. Tegenstander Arjan Tissink werd genadeloos geveegd. Daarna achtte de teamleider van Amersfoort de tijd rijp voor een Bokito-hour. Alle Amersfoorters kregen een banaan toegespeeld en onder de nodige sociale pressie werden die dingen smaakvol (nou ja…) verorberd. Daarna (daardoor?) is Doetinchem er niet meer aan te pas gekomen.

Sander zwoegde zich nog naar een overigens verdienstelijk halfje, omdat zijn tegenstander onvoldoende wist te profiteren van zijn ontwikkelingsvoorsprong en hetzelfde gold voor Marino, zij het dat het daar tegenstander Dimitri van Leent was die hard moest werken om het nadeel binnen de grenzen te houden. Tussenstand 1-2 met vijf beroerd staande partijen voor ons.

Eerst ging Theo voor de bijl. Hij had zich prima voorbereid op het openingsrepertoire van Willem Bor, speelde net zo als een jaar of 30 geleden (!) tegen dezelfde tegenstander en kreeg ook nu voordeel. Helaas werd het weggeknoeid met kwaliteitsverlies als gevolg; dat Theo de tijd overschreed was al niet echt meer van belang.

Henny verdedigde zich aanvankelijk taai en vindingrijk met een openingsvariant waar de meeste mensen een beetje verdrietig van worden. De druk om almaar de ‘only move’ te vinden werd echter op een gegeven moment te veel, met helaas fatale gevolgen (tussenstand: 3-2, na 4 uur spelen).

Inmiddels was duidelijk dat in geen van de resterende partijen ook maar een grammetje winstkansen viel te ontdekken, voor de geachte tegenstanders des te meer.

Marius had een actieve toren laten insluiten en had er zo waar nog een eindspelletje uit weten te friemelen met een kwal achter tegen een paar overigens bijna waardeloze pionnen.

John had een stuk geofferd voor een paar gevaarlijke centrumpionnen. Zijn tegenstander offerde echter meteen terug, werkte hard om de tijdcontrole te halen en hield toen een toreneindspel met een pluspion over, terwijl John niets meer dreigde.

Schrijver dezes heeft het niet in dit seizoen en was in een treurig eindspel beland met slechts bescheiden remisekansjes.

Toen vond Kees het nodig om in te grijpen: hij stelde mij als teamleider voor dat ik de teamleider van Amersfoort een 4½-3½ zou aanbieden. Daar had ik niet veel bedenktijd voor nodig. Amersfoort accepteerde, zij het onder enig gemor van de spelers die hun mooie stelling remise moesten geven. Toch overheerste bij Amersfoort terecht de voldoening over het al bijna veilig gestelde kampioenschap.

Wij staan nog steeds tweede, op gepaste afstand van Amersfoort: 3 matchpunten achter maar liefst…en wel 4 matchpunten boven de degradatiestreep!