VOORALSNOG IS ER GEEN ENKELE REDEN TOT BEZORGDHEID!

door Marino Küper

 

Toen Marius uiteindelijk de vlag streek en alle kruitdampen waren opgetrokken streden tevredenheid en teleurstelling om voorrang. Tevredenheid omdat we tenminste nog een punt uit het vuur hadden weten te slepen nadat in het laatste speeluur voor de eerste tijdcontrole nog een catastrofe dreigde. Maar er was ook reden voor teleurstelling omdat we wellicht zelfs hadden kunnen winnen als alle steentjes de goede kant op waren gevallen.

Zoals gezegd begonnen er zich donkere wolken af te tekenen na zo'n drie uur spelen. Op dat moment waren Kees en Henny al met hun tegenstanders naar de analysekamer vertrokken. Kees was redelijk tevreden. Nadat hij weer een vorstelijk stelling had gekregen met een van zijn lijfvariantjes, leek hij aanvankelijk in grootse stijl op de overwinning af te koersen. Dat bleek, althans volgens onze topscorer zelf, vooral schijn. In werkelijkheid verdampte zijn voordeel sneller dan de beurskoersen in het afgelopen jaar. Maar net toen zijn tegenstander weer geheel in de partij kon komen, deed deze een vreselijke zet waardoor Kees met het paard op e5 de toren op d7 kon slaan. Daarmee was ons eerste punt binnen, en zette Kees zijn ongekend sterke reeks in de KNSB door.

Henny verging het slechter. Weliswaar kwam ook hij in een stellingstype waarin hij de laatste jaren veel (zij het nogal gemengde) ervaring mee heeft opgedaan, maar daar wist hij geen vruchten van te plukken. Ik had de indruk dat hij dit keer goed uit de opening kwam en een kans had op een koningsaanval. Henny zocht zijn geluk echter eerst op de damevleugel. Daar viel ook wel wat voor te zeggen, maar toen Henny een venijnige tussenzet van zijn tegenstander overzag werd zijn damevleugel verbrijzeld, en verloor hij twee pionnen. Die klap kwam hij niet meer te boven. 

De overige partijen boden weinig lichtpuntjes. Met uitzondering van Theo. Die had na een ongebruikelijke opening met creatief spel een geladen stelling op het bord gekregen waarin er op twee vleugels gestreden werd. Dit was een kolfje naar zijn hand. Belangrijker was echter dat ditmaal niet Theo de speler was die in tijdnood kwam, maar zijn tegenstander. 

Voor het overige was het echter vooral kommer en kwel. Sander stond licht onder druk en evenals Bert had Marius een positioneel nadeel. Marius had daarnaast veel minder tijd dan zijn tegenstander. Verder leek het lichte initiatief van Henk ontoereikend om een serieuze winstpoging te rechtvaardigen. Het meest bedenkelijk was echter mijn stelling. Koning in nood, ongecoördineerde stukken en materieel nadeel (toren tegen twee stukken). De enige vraag die nog leek te resten was hoe hoog de nederlaag zou uitvallen.

Vertwijfeld vroeg ik mij af hoe deze tendens nog te keren was. Moest ik mijn jongens wellicht even bijeen roepen? Maar wat zou ik dan moeten doen? Ik overwoog mijn opties:

  • De Churchill methode: "Never give in, never give in, never, never, never, never—in nothing, great or small, large or petty—never give in except to convictions of honour and good sense. Never yield to force; never yield to the apparently overwhelming might of the enemy."
  • De Obama methode: “Yes we can!”
  • De Van Gaal methode: “Ben ik nu zo slim, of zijn jullie nu zo dom?”

Al deze alternatieven hadden zo hun nadelen. Churchill? Te gedragen. Obama? Te hol! Van Gaal? Niet erg geloofwaardig aangezien ik het meest geprutst had van allemaal.

In arren moede besloot ik om in de voetsporen te treden van onze afwezige teamleider Roel Evertse. De man wiens onvolprezen psychologisch inzicht juist nu het hardst nodig was, en die in dit uur van onze hoogste benauwenis lag te genieten in de mediterrane zon. Als er in zijn wijze van optreden al een gemene deler te ontdekken was, dan was het die van de “non-interventie”. En met dit tijdloze principe in gedachten besloot ik de wedstrijd in handen te stellen van het Universum, en me op mijn eigen partij te concentreren.

Een waarlijk goddelijke ingeving. Want geleidelijk aan bleek dat de jaren onder Roel ons team empowered hebben! Heel geleidelijk deed de natuur haar werk en trok het aan. Sander wist voor de tijdcontrole op remise af te koersen. Ook Henk besloot de goden niet te verzoeken en bood remise aan. Bert stond weliswaar een fractie minder, maar door zijn gedegen spel werd de stelling er niet slechter op. Uiteindelijk besloot zijn tegenstander dat verder melken geen zin meer had, en bood deze remise aan. 

De grootste ommekeer voltrok zich aan mijn bord. Nadat ik met de ene krachtzet na de andere letterlijk in de hoek (Kh8) en er weer uitgeslagen was (Kg7-h6), besloot mijn tegenstander uiteindelijk om af te wikkelen en de dames te ruilen. Dit leverde inderdaad een technisch gewonnen stelling op. Echter tevens een stelling die de uiterste nauwkeurigheid vereiste. Dit bleek net teveel gevraagd voor mijn tegenstander. Mijn stelling begon per zet op te knappen, en zo'n tien zetten later waren de verhoudingen geheel gelijk getrokken. Toen ik wat later remise aanbood, ging mijn gebroken tegenstander dan ook onmiddellijk op het aanbod in.

Met de stand 3-3 waren er nog twee partijen gaande. Theo stond fantastisch, met nog ruim 40 minuten tegen 2 had hij een gewonnen stelling bereikt. Vol bewondering keek ik naar de laatste fase. Niet alleen omdat Theo alle ellende van de afgelopen ronden van zich af speelde, maar ook omdat zijn tegenstander, in een ultieme poging, alle bruggen achter zich verbrandde en op zoek ging naar pat. Natuurlijk liet Theo zich niet meer foppen. Met mat in 1 in het vooruitzicht gaf zijn tegenstander niet alleen op, maar overschreed hij ook nog eens zijn tijd. Eigenlijk drie keer verloren dus. Helaas levert zoiets toch maar één punt op.

Toen waren alle ogen gericht op Marius. Deze beet (opnieuw in tijdnood) zich geheel vast in de partij. Zelfs een eindspel met twee pionnen minder werd door hem niet zonder meer weggegeven. Zijn laatste strohalm was een eindspel met een randpion en loper van de verkeerde kleur. Helaas lukte het echter niet meer om zijn paard op te geven voor de resterende witte pionnen, waardoor hij uiteindelijk de vlag moest strijken. 

Zoals gezegd in de inleiding had ik op dat moment gemengde gevoelens. Wellicht had ik zelf toch nog een winstpoging moeten wagen tegen mijn gebroken tegenstander. Misschien had Marius de partij nog kunnen redden als hij wat meer tijd had gehad. Wat was het fijn geweest om juist in deze fase van de competitie twee punten mee naar huis te nemen. 

Maar al met al overweegt de opluchting. Het Universum was ons goed gezind, maar besloot uiteindelijk om niet te overdrijven.

Met drie punten uit vier wedstrijden is er “vooralsnog nog geen reden voor bezorgdheid” (de Colijn methode), maar zorgeloos is de situatie ook niet. Gelukkig is Roel weer beschikbaar voor de rest van de competitie.



Bord Homburg Apeldoorn 3 Rating - SV Doetinchem 1 Rating Uitslag

1 Maarten Beekhuis 2113 - Henk Riepma 2119 ½ - ½
2 Henk Eleveld 2063 - Marino Küper 2076 ½ - ½
3 Mark Brussen 1994 - Kees Nederkoorn 2120 0 - 1
4 Nikolai Kabanof 2069 - Marius van Hal 2029 1 - 0
5 Kristianne Tempelman 1891 - Sander van Vucht 1911 ½ - ½
6 Rene Nijland 1911 - Theo Goossen 2016 0 - 1
7 Robert Verkruissen 1896 - Bert Lenderink 1779 ½ - ½
8 Johan Engelen 1908 - Henny Haggeman 1810 1 - 0

gem.

1981

gem.

1983 4 - 4

De spelers waarvan de namen vet zijn afgedrukt speelden met zwart.