Ondanks een behoorlijk
ratingoverwicht heeft SVD 1 eigenlijk geen moment in de wedstrijd aanspraak
kunnen maken op een goed resultaat tegen de reserves van Dr. Max Euwe uit
Enschedé. Aan meerdere borden was treurnis troef aan onze kant.
Al vroeg in de middag keken we tegen een achterstand aan. Theo had prachtige
vergezichten van h-lijnen en 4e rijen op het netvlies, maar overzag een wel erg
opzichtige en zeer nabije bananenschil, die meteen zijn mooiste pion kostte. Hij
modderde nog een tijdje door, maar het verlies was onvermijdelijk.
Marino maakte aanvankelijk goed gebruik van zijn ruimteoverwicht en zette zijn
stukken in de richting van de vijandelijke koning. Jamie Duburg verdedigde goed
en leek het initiatief over te nemen, maar had waarschijnlijk beter van de hem
aangeboden pion kunnen afblijven. Nu kreeg Marino een winnende aanval. Dat Jamie
een dame weggaf leek sneu, maar kan beter een goed getimede harakiri genoemd
worden.
Sander speelde tegen een ‘egel’. Hij deed eigenlijk niks en wachtte gewoon tot
zijn tegenstander met het thematische d6-d5 kwam. Dat leverde wit een loperpaar
op, dat best tot zijn recht had kunnen komen. Had, want Sander gaf een dame weg.
Kees Nederkoorn en Dinant Postma speelden de naar mijn smaak de meest
interessante pot van de middag. Scherp spel van beide kanten, een positioneel
rommeltje, resulterend in een dubbeltoreneindspel, dat in tijdnood geruisloos
naar remise liep. Mogelijk heeft Kees in deze fase iets laten liggen. Dat
betekende na de tijdcontrole een 2˝-1˝ achterstand, die te oordelen naar de
stand op de resterende borden alleen maar groter kon worden.
Een duidelijke meevaller was de winst van Henk. Lange tijd kon hij niet veel
meer doen dan afwachten wat Ton Ellenbroek met hem van plan was. In een bijna
geheel dichtgeschoven stelling - waarom toch die h-pion zo druistig op h5 gezet,
heer Ellenbroek? -, met alle acht witte pionnen op de kleur van de eigen loper,
ging het er om of een doorbraak van zwart op de damevleugel inderdaad als
doorbraak of als een boemerang zou werken. Het werd dus het laatste. De manier
waarop Henk het uitmaakte was wel weer kunstig.
Marius komt wedstrijdritme te kort. Anders valt niet goed te verklaren, waarom
deze ooit zo rotsvaste baseline-speler vanuit een eerst bevredigende stelling
langzaam, maar o zo pijnlijk, eerst tegen en toen over het randje werd geduwd.
En het duurt bij Marius ook altijd zo kwellend lang. Geef dan liever een keer na
10 zetten een stuk weg, dan kan je nog iets aan je middag hebben!
John wil graag dat ik weer iets naars over hem schrijf vanwege zijn verklote
eindspel. Dat kan hij vergeten. Iemand die de hatelijke nul weet weg te poetsen
verdient lof, prijs en eer, en echt: het was zeker geen slechte partij.
Henny speelde wel een trieste partij. Zijn stelling vertoonde wat tochtgaten,
waarin zijn tegenstander een naar paard liet neerstrijken met pionverlies voor
Henny als gevolg. Die klap is hij helaas nooit meer te boven gekomen.
In de volgende ronde mogen we tegen de koploper, Zevenaar, dat tot nu toe alles
met grote cijfers heeft gewonnen. In onze huidige vorm maken we geen schijn van
kans en moeten we vurig hopen dat de Mexicaanse griep stevig gaat huishouden in
de Liemers. U begrijpt dat de psychologische (en biologische) oorlogsvoering
voor de derby is begonnen!
|