Als verslaggever van de verrichtingen van SV Doetinchem ben ik er inmiddels aan gewend om op de zondag na de wedstrijd mailtjes van teamgenoten te krijgen, in reactie op mijn schrijfsels. Het komt er meestal op neer dat ik er met mijn oordeel over een stelling helemaal naast zat, dat Fritz toch echt na drie uur rekenen +0,18 gaf, waar ik de kwalificatie ‘knoeiboel’ gebruikte, dat dat zogenaamd gemakkelijk gewonnen eindspel, waarvan ik gezegd had dat een blind paard er geen schade meer aan kon richten, heus niet te winnen was vanwege Ta6, gevolgd door Lf2, en of ik dan misschien gemist had die loper het paard op h5 volledig domineert? Ik vind het best, zo lang men maar niet van mij verwacht dat ik er serieus op inga.
Nieuw is echter het door Marino bij mijn vorige verslag ingevoerde fenomeen van het naschrift en dat verdient wat mij betreft geen navolging. Als alle humor, vilein en sneer publiekelijk politiek correct wordt gedemonteerd, omdat ik mogelijk op een lange Doetinchemse of in dit geval Groningse teen sta, dan houd ik ermee op. Of liever gezegd, dan ga ik over op het bekende type verslagen in de trant van ‘Piet stond heel goed, maar won net niet.’ U zegt het maar.
Geeft de wedstrijd tegen Pallas aanleiding tot naschriften? Ongetwijfeld, en om aan te geven dat het mijn empathisch vermogen nog wel goed zit zal ik bij wijze van lichte concessie cursief aangeven waar reacties mogelijk zijn, maar dus niet op prijs gesteld worden.
De wedstrijd stond bol van de spanning. Het was natuurlijk de goden verzoeken om na de narrow escape van vorige keer opnieuw en deze keer zelfs met 3½-½ achter te komen om vervolgens toch weer met de volle buit af te reizen. Overigens wonnen alle witspelers, op de tegenstander van Marino na, zodat Marino in ieder geval een beetje gelijk had toen hij, op zijn bekende bescheiden toon, opmerkte dat hij toch maar mooi het beslissende halfje had binnengebracht. Hij was als eerste klaar. Een goed getimed remiseaanbod in een griezelige stelling (toch?) werd na enig Deventers overleg geaccepteerd.
Daarna drie nullen op rij voor de onzen. Sander bakt er dit seizoen niet veel van. Nu was het vanaf de zeer prille opening al grondig mis (en kom me niet aan met dat het theorie is, want het is namelijk slechte theorie!). Verzachtende omstandigheid voor Sander was dat hij tegen een zeer aanwezige en beweeglijke tegenstander moest spelen. Wat mij betreft om gek van te worden, maar zoals ik al eerder schreef is Sander met afstand de aardigste schaker die ik ken, dus hij zal er geen last van hebben gehad.