Bij het ingaan van de voorlaatste ronde stond er voor SVD niets meer op het spel. We konden dus vrijuit en voor individuele kansen spelen. Voor de Almeloërs was het echter erop of eronder, met slechts één matchpunt minder dan koploper Dr. Max Euwe en dus nog zeer reële kansen op een kampioenschap. Het leverde een spannend spektakel op, waarbij Zagar Zeeman aan het eind van de middag bij een 3-4 tussenstand het eigen belang (en dat van de toeschouwers!) wat groter achtte dan dat van zijn club en weigerde remise aan te bieden in een weliswaar een gewonnen stelling, maar ook met de laatste minuut bedenktijd akelig snel wegtikkend op de klok. Zagar riskeerde daarmee natuurlijk een openbare geseling door zijn teamgenoten. Het liep nog net goed voor hem af (met maar liefst 8 hele seconden over zette hij Sander per ongeluk pat), zodat het tot een donderpreek van teamleider Ben Poelstra beperkt bleef.
Ook aan de andere borden veel strijd. Bij Theo viel dat echter wel mee. Hij lag al in het zelf gedolven graf voor we het goed en wel in de gaten hadden. Terecht merkte hij op dat het de laatste tijd wel vaak erg mis is.
Vanwege mijn goede score had ik mezelf maar eens het kopbord toebedeeld. Niet bang schuilen op bord 6 of zoiets, maar de ware teamleider gaat voorop in de strijd. Hoezo strijd? Na 14 zetten een bange remise zult u bedoelen!
Marino kreeg optisch wel een aardige stelling, maar hij had juist gezien dat het allemaal weinig voorstelde en er zelfs aan de verre horizon verlieskansjes opdoemden. Remise dus.
Terje Lundin debuteerde in het eerste team en deed dat voortreffelijk. Natuurlijk, tegenstander Jan-Willem Brinks hielp fijn mee door zijn stukken op hele rare velden te zetten, maar Terje maakte het karwei prima af.

Hoewel het lang duurde, is Henk er eigenlijk niet aan te pas gekomen. Maurice Schippers maakte op kundige wijze gebruik van zijn ruimtevoordeel en centrumoverwicht.
Henny kon ‘de boel heel lang bij elkaar houden’, hetgeen verdienstelijk te noemen was in verband met een volledig ingemetselde loper op f8 en een dito toren op h8, maar moest uiteindelijk buigen voor de voortdurende druk.
Marius kon eindelijk, eindelijk weer eens glimlachen. Als een ware Job op de mesthoop, Lazarus in zijn slechtste dagen en welke bijbelse ellendeling u nog maar als voorbeeld noemen kunt, bleef hij hopen op en bidden voor een beter lot. Ook nu stond hij weer minder en terecht sloeg Alvin Jutba het remiseaanbod dan ook superieur af. Maar Marius rechtte de rug, beet zich vast in de stelling en zie, het wonder geschiedde. Het nadeel werd weggepoetst tot een gelijke stelling en het eindspel zag er daarna zelfs veelbelovend uit. Het remisepiepje van de tegenstander werd niet eens meer gehoord: Marius stuurde zijn puike paard al pionnen peuzelend het halve bord over. Wat een feest!
Over de verwikkelingen aan bord 6 berichtte ik u reeds.
Iedereen gehad? Nee, waar was Kees Nederkoorn toch, de man die zo vaak het beslissende punt voor ons binnenbracht, onze eminente voorzitter, onze grote leider? Ziek? Vakantie? Nee, Kees heeft, geheel naar de heersende tijdgeest, besloten wat meer tijd met zijn kleinkinderen door te brengen. Het is ongetwijfeld het begin van het einde van SV Doetinchem …