En voor de derde maal werd het 4½-3½. Goede teamleiders noemen dat efficiënt presteren. Ik ben meer van het soort dat vindt dat we weer eens niet slecht zijn weggekomen en
dat we toch maar mooi 6 punten boven de degradatiegrens staan. Overigens was de zege wel terecht te noemen: de punten kwamen grotendeels bij die spelers terecht die er het
meeste aanspraak op mochten maken en dat is wel eens anders in de derde klasse. Daarmee is niet gezegd dat het allemaal foutloos was.
Om maar met mijzelf te beginnen. In een voor wit gunstige Dame-Indiër, die ik diep in de vorige eeuw voor het laatst bekeken had, verzuimde ik op de 12e zet een voor de hand
liggend schijnoffer te brengen, waarvan Marco van Veen overigens prima profiteerde. Thuis ontdekte ik dat ik de juiste zet 30 jaar geleden wel had gespeeld. De aftakeling
begint dus nu echt goed door te zetten…
Theo wordt op zijn oude dag zo waar nog vredelievend. Al weer een remise in een stelling, waarin nog van alles mogelijk leek. Het zal wel zoiets als een ‘dynamisch evenwicht’ zijn geweest.
Sander zorgde voor de gelijkmaker. Hij had goed gezien dat een zwart paard aan de rand van het bord in de problemen kwam en dat leverde een kwaliteit tegen een pion op. Toen Melle Edens
hem vervolgens ook nog de gelegenheid gaf tot een gunstige afwikkeling, was het snel gebeurd.
Marius heeft zijn puntentotaal van het vorige seizoen nu reeds overtroffen. Met solide spel, gevolgd door een verwoestende blow (b7-b5!) ging de witte stelling de schroothoop op.
|
|
Henk heeft in Italië aan zijn openingsrepertoire gewerkt. Resultaat: hij heeft de ene rotopening ingeruild voor een andere. In de praktijk betekent het vaak dat de tegenstander zich
de tanden er op stuk bijt. Jokim van den Bos kan er nu over meepraten.
Kees had te elfder ure het 1e bord toegewezen gekregen. In een type stelling dat hem op zich goed ligt, zette hij te optimistisch voort. Paul ten Vergert liet zich de kans niet
ontgaan. Het resterende toreneindspel was onhoudbaar voor Kees.
Henny was vandaag de matchwinner. Nadat Willem Bulter de uitkomst van een slagwisseling verkeerd getaxeerd had, hetgeen hem een stuk had gekost, leek het voor ons op rolletjes te gaan,
maar Henny hield het lange tijd spannend. Zelfs mat in 1 – hoe vaak krijg je nou de kans om met e4xf3 e.p. mat te zetten? – was niet aan hem besteed. Daarna dreigde hij nog te bezwijken
aan een acute hartstilstand, omdat hij ten onrechte meende dat hij een stuk weggaf, maar uiteindelijk kwam alles goed.
Dat Bert verloor was alleen nog voor de statistiek belangrijk en natuurlijk voor de arme Bert zelf. Verliezen is nooit ‘nodig’, maar in deze partij met wit al helemaal niet. Lange tijd
had hij een klein voordeel, maar het verzilveren haperde en rond de 40e zet ging het een beetje mis en daarna van kwaad tot erger…
Zes matchpunten dus uit drie wedstrijden; we kunnen ons geluk niet op! De volgende match is tegen Hardenberg. Als dat maar goed gaat…
|