De poorten van de hel

Het leven van een teamleider gaat zelden over rozen, zo heeft het afgelopen half jaar geleerd, maar soms ook wel. Tegen Rokade uit Lichtenvoorde was het zo’n dag. Uw teamleider nam louter goede beslissingen en de beste was wel, toen de teamleider van Rokade met nog strijd op drie borden, een 4-4 einduitslag aanbood. ,,Nee’’, antwoordde uw teamleider stoer maar ging vervolgens toch even met Roel en Marino in conclaaf. Besloten werd Sander te consulteren, want als we op winst wilden speelden moest het van hem komen. ,,Remise?’’, zei Sander. ,,Geen denken aan, ik speel op winst.’’ Toen wisten we dat het goed zat.
Maar daarvoor is uw teamleider wederom door diepe dalen gegaan. Het diepste dal was het dal van Kees. Onze nestor zal het zelf niet anders hebben ervaren. In moeilijke stelling gaf hij pardoes zijn dame weg. Verschrikkelijk. En daarmee verkleinde Rokade de achterstand naar 3-2 en zag plots mogelijkheden.
Zelf smaakte ik het zoet der overwinning. Dat mocht ook wel weer eens, en dit keer zelfs zonder dat ik iets over het hoofd had gezien. Alhoewel mijn tegenstanders laatste zet wel verrassend was maar dat kostte hem dan ook zijn dame. Ja, er werd weinig kieskeurig met de koningin omgesprongen deze middag.
Dat de tegenstander erop uit was zoveel mogelijk remises te spelen, was me toen al wel duidelijk. Marius kwam na 11 zetten al bij me met de boodschap dat er geen muziek in zat en remise aangeboden had gekregen. Hij mocht het (ik had het drama van Hattem nog vers in het geheugen, en Marius zelf vermoedelijk ook) aannemen. Niet lang daarna kwamen achtereenvolgens Marino en Roel bij me buurten, ook allebei met een remiseaanbod op zak. Marino vroeg ik door te spelen, zeker omdat ik de rating van zijn tegenstander kende. Roel, die een sterkere tegenstander had, mocht de remise aannemen. Ook al omdat zijn stelling wat te wensen overliet.
Marino creerde vervolgens vanuit het niets, iets en wist vervolgens te voorkomen dat er een eindspel met ongelijke lopers op het bord stond. Na de afwikkeling naar een pionneneindspel, bleek er ineens een koningswandeling naar een verdwaalde pion op h6 mogelijk: 3-1 en niets leek een mooie middag in de weg te staan. Maar toen kwam dus het dal van Kees.
Na de fotograaf van De Gelderlander had zich nu ook een verslaggever gemeld. We waren immers bezig met een streekderby, waarbij ik trouwens een steeds minder gevoel begon te krijgen. Het klamme zweet brak me uit dat we, voor het oog van de krant en heel de Achterhoek, ten onder zouden gaan in deze derby. Waarvan toch werd verwacht dat we ruim zouden gaan winnen. Zorgen die mede werden gevoed door de stand van zaken op het bord van Henk. Van zijn partijen snap ik zelden iets, maar toen hij achter elkaar twee kwaliteiten inleverde begreep ook ik dat het niet meer goed kwam. Op dat moment kwam dus het goed getimede voorstel van de teamleider van de Rokade er maar 4-4 van te maken. Daarbij was de nederlaag van Henk – die inderdaad volgde – ingecalculeerd.
Theo had het de hele middag al lastig. Een pionoffer in de opening was naar eigen zeggen bewust en inderdaad kwam de pion in het verre middenspel weer terug. Maar toen gaf Theo opnieuw een pion weg en nu niet bewust. Met het nodige kunst en vliegwerk - onze man gaf naderhand toe verloren te hebben gestaan - wist hij niettemin na dameruil de remisehaven binnen te varen. En toen was ons aller lot in handen van Sander.
Die speelde tegen de op papier zwakste tegenstander, maar die vocht als een leeuw en speelde eigenlijk gewoon heel goed. Tot hij een vrije a-pion toeliet. Met engelengeduld en louter goede zetten haalde Sander de vis op het droge. Uw teamleider kon hem wel zoenen, maar zover moet je als teamleider ook weer niet gaan, vind ik.
Enfin, hiervoor bestaan mooie uitdrukkingen als weggesleept voor de poorten van de hel, en dergelijke. De zege is cruciaal om te overleven in deze klasse die een poule des doods kan worden, zeker als er allerlei OSBO-ploegen gaan degraderen uit de derde klasse. Daar informeerde ik u onlangs al over, en na dit weekeinde zal er een update volgen. De vorige keer liet ik al weten dat zelfs de zesde plek nog degradatie kan betekenen.
Deze zege heeft er overigens voor gezorgd dat we zijn gestegen van de achtste naar de vierde plek. Gewoon nog twee keer winnen, vindt uw teamleider, dan hoeven we ons verder geen zorgen te maken over onheil waar we geen invloed op hebben. Voorst en Wageningen 3 wachtten nog. Beide staan er net iets slechter voor en zullen de dreigende degradanten uit de KNSB ook op het netvlies hebben. Ze zijn alleen gebaat met winst op ons, dus laten we gewaarschuwd zijn.