Hard is de aarde van de realiteit

door Piet Heyn Sluijter

Nog hevig onder invloed, dankzij alle festiviteiten omtrent onze eerste overwinning, diende de tweede wedstrijd zich aan. Wij mochten een aantal heren op leeftijd ontvangen uit Dieren.
Dit keer was ons team compleet. David, die bij ons vorige optreden nog enige (muzikale) kennis trachtte te vergaren, omtrent de verdwijning van Anne F. wilde nu ook graag deel uitmaken van dit sterren-ensemble.

Wederom begonnen we voortvarend. De tegenstander van Marije had de merkwaardige gewoonte om steevast om de twee zetten een stuk te offeren. Af en toe moet je dan op je hoede zijn. Maar wanneer dit patroon consequent wordt doorgevoerd is het devies simpel: aanpakken en de ietwat verwarde man hartelijk bedanken voor het punt.

Het ogenschijnlijk nette lid van onze vereniging, Jos Welling, ontpopte zich als een sinister karakter, dat in menig thriller niet zou misstaan. Al snel had hij in de gaten dat zijn tegenstander na elke zet een Dextro-energy-tablet verorberde. Sluw als Jos is, vermoedde hij een suikerpatiënt. En toen de goede man even een kopje koffie ging halen, waren bij terugkomst alle tabletten verdwenen... Resultaat: 2-0 (voor deze gehele partij klik hier).

Vanaf dat moment gebeurde er iets merkwaardigs. Iets wat we nog niet eerder dit seizoen hadden ervaren; de overige Doetinchemse spelers stonden onder druk.

Zelf maakte ik een fout door een stuk te offeren wat uiteindelijk niet het gewenste effect veroorzaakte. Het verdere verloop van de partij was taai en langdurig. Maar met alleen hopen op een fout van de tegenstander kom je er natuurlijk niet.

David had prima kansen maar vergaloppeerde zich ergens met een analyse: 2-1.

Henk had niet zijn dag en keek te snel tegen een achterstand aan, die niet meer werd omgekeerd: 2-2.

Ondertussen was mijn slopende partij bijna een nieuwe dag in gegaan. Desalniettemin moest ik buigen: 2-3.

Philip was enkel nog aan het spelen. Een remise zou ons niks meer brengen. Alleen een overwinning op bord 1. gaf ons nog een gelijkspel. Maar eindelijk, toen vele leden al lang in dromenland waren, moest ook Philip (mede onder druk van de klok) capituleren: 2-4.

Hiermee is SVD3 terug op aarde.

Voor enkelen onder ons was dit gelijk aanleiding, om alsnog in te schrijven voor de cursus van Niels. Overigens zeer gezellig en de moeite waard! Dat er enkele cursisten (niet geheel toevallig spelers uit SVD3) te laat waren is hopelijk geen voorbode voor onze aankomende 3e wedstrijd.

Rest mij niets anders dan iedereen hartelijk te danken voor de inzet. Jos en Marije draaien nog de volle 100%. De captain zal zich de komende dagen gaan buigen over eventuele consequenties voor de opstelling....

Adieux!

Pierre