SVD komt met de schrik vrij

door Henny Haggeman

Toen ik na een kleine twee uur spelen eens achter me keek, zag ik twee verlaten borden waar twee koningen (een witte en een zwarte) naar voren waren geschoven. Nadere bestudering leerde me dat beide koningen behoorden aan de spelers van Schaakstad Apeldoorn. Dus kon ik niet anders dan concluderen dat - terwijl ik zelf verdiept was in mijn eigen partij - er hele erge dingen waren gebeurd op de borden van onze invallers Niels van der Mark en Iloy Timmerman. Een half uur daarvoor was er namelijk nog niets aan de hand.
Sterker, Iloy had met zwart een interessante aanval over de h-lijn opgezet. Een aanval met perspectief. Een verwisseling van zetten deed hem echter de das om en het punt ging naar wit.
Daarvoor - of was het daarna? - was het gruwelijk mis gegaan met Niels. Zo gruwelijk dat hij even zoek was en, naar later bleek, een wandeling langs het kanaal maakte om het hoofd leeg te maken, of iets dergelijks. Toen hij terug was vertelde hij over een aftrekschaak dat zijn dame had gekost. Pats, boem in een keer uit, vertelde hij. 2-0 achter dus.
Marino meldde zich even later met de opmerking dat de tegenstander remise had aangeboden. Indachtig de stand leek het me beter door te spelen, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat als er een muziek zou moeten zien in doorspelen het de tegenstander van Marino was. Remise dus. Achteraf een halfje dat van pas zou komen.
Tja, ik had in een mailtje de teugels een beetje aangehaald natuurlijk: alleen remise aanbieden of aannemen na overleg met de teamleider (mij dus). Zeker omdat - en dat had ik waarschijnlijk nog tegen niemand gezegd - ik een slapeloze nacht had overgehouden aan ons debacle tegen Het Kasteel. een nachtmerrie waarbij ik af en toe rechtop in bed zat omdat om de haverklap medespelers remise aanboden, soms al na drie zetten, en de teamleider daarbij straal negeerden. Het mailtje deed wonderen want vandaag hield iedereen zich keurig aan de stalorders. Ik neem het zelfs Sander niet kwalijk dat er bij hem op het bord ineens drie keer dezelfde stelling stond. Remise dus.
Toen hadden we de score overigens al gelijk getrokken. Dat was in eerste instantie te danken aan Kees, die eindelijk - na veel ellende - weer eens het zoet der overwinning smaakte. Zijn tegenstander wikkelde ongelukkig af en Kees was er als de kippen bij de duimschroeven aan te halen. Er ontstond een koningsaanval en ruim voor de tijdcontrole legde de tegenstander de koning om.
Ik zelf had niet over geluk te klagen. Mijn tegenstander kwam bijzonder handig uit de Caro Kann en mijn dame raakte verzeild op f1! Daarop gaf mijn tegenstander zijn dame weg voor een toren en een paard (en wekte naderhand de indruk dat dat de bedoeling was) maar daarmee was de partij nog niet beslist. Ik gaf het voordeel zelfs knullig weg. Kort voor de tijdcontrole kreeg ik echter een volle toren in de schoot geworpen. Dank daarvoor.
Zo stond het dus 3-3 en keek Marius tegen een stelling aan die potremise was. Dat moest zelfs ik bekennen. Dat was wel na harde strijd gebeurd, waarbij Marius - al dan niet met opzet - een pionnetje in de goede zaak stopte, maar er hard voor moest werken eer dat materiaal weer terug was.
Ondertussen was Henk bezig met een zware partij waar ik lange tijd niets van begreep (zal het niveauverschil zijn). In de slotfase kon Henk bij een 3,5-3,5 stand kiezen tussen Kg8 (veel risico) of Kf8 (zekerheid). Hij koos voor het laatste. De tegenstander kon vervolgens kiezen tussen eeuwig schaak of de dood of de gladiolen. Met remise konden we ons allemaal vinden. Zeker ik, terugdenkend aan dat onaangename moment na twee uur spelen.
Het is te vroeg om te zeggen dat het lek boven is, zeker omdat de tegenstand gemiddeld dik 50 ratingpunten zwakker was dan ons. Maar goed, we hebben veerkracht getoond en daar houd ik me dan maar aan vast. Het ziet er naar uit dat we tegen SMB op oorlogssterkte zijn.