Een overwinning met kleine hindernissen

Vol zelfvertrouwen reisden we af richting Mook op de avond dat de Mannschaft uit het WK werd gekegeld. Alleen onze captain was verhinderd, voor de rest was het team compleet. Misschien met iets te veel zelfvertrouwen, want op de heenreis gaf Coun aan zin te hebben om die oudjes van Mook wel even op te rollen, om zich vervolgens, samen met Fleur op de achterbank van de auto, te richten op zijn proefwerk Grieks wat hij de volgende dag zou hebben. Wat we echter toen niet wisten was dat Coun van zijn moeder te weinig te eten had gehad. Dat zou nog verregaande gevolgen hebben.

Normaal begin ik een wedstrijdverslag met een zin als, ‘na een half uur spelen was er nog weinig aan de hand.’ Nou nu niet dus! Na nog geen 10 minuten spelen hoorde ik achter me Coun zeggen:’ Nou dan geef ik maar op’ waarna hij de speelzaal verliet. Wat bleek, hij dacht eens wat anders te spelen, was na 3 zetten “out of book” en verloor een stuk. Voor straf hebben we hem in het café, waaronder we speelden, achter zijn huiswerk gezet, waarbij we als team afwisselend iedere 10 minuten controleerden of hij wel echt met zijn schoolwerk bezig was. Ik had er gezien het ratingverschil nog steeds alle vertrouwen in, maar maakte me toch zorgen of er niet een Saoedi Arabië – Argentinië uitslag aan zou komen. Het was Fleur die ons na een uurtje spelen weer op het juiste spoor zette, door haar tegenstander mat te zetten, nadat ze hem vanuit de opening volledig overspeeld had. Even later had Paul zijn partij ook gewonnen, dus we zaten weer op rozen.

Een half uur later kreeg Iloy van Huub Blom een remisevoorstel en inderdaad er zat weinig muziek meer in de stelling. Ik had echter niet zoveel vertrouwen in Thomas zijn stelling. Na kort overleg met Thomas, besloot Thomas ook remise aan te bieden, wat afgeslagen werd. Doorspelen dus. Nog geen kwartier later kreeg ik een remisevoorstel te verduren. Tsja wat nu? Ik stond comfortabel, maar niet echt veel beter. Ik had gevoel dat ik een paar keer wat voordeel had kunnen behalen, maar dit verzuimd had. Iloy en Huub hadden nog een paar pionnen en beide een toren op het bord, dat zou toch wel op remise uitdraaien. De partij van Thomas zou de sleutelpartij van de avond worden. Terwijl ik het aanbod overwoog en net Coun weer aan zijn huiswerk had gezet, kwam Thomas op me af met de mededeling: “Dit ga ik niet meer verliezen.” Hij had een stuk voor een pion gewonnen. Mooi, ik nam hierop het remiseaanbod van mijn tegenstander aan en ook Iloy kwam remise overeen. Vervolgens speelde Thomas zijn partij vakkundig uit en was de 2-4 overwinning een feit.

Echter, toen kwam Coun op me af en zei: Πεινάω, έχεις κάτι να φας; Vrij vertaald: ”Ik heb honger, kan ik wat te eten krijgen?” Tsja geen wonder dat die arme jongen niet gewonnen had, hij scheurde van de honger. Dus besloten we op de terugweg langs de Drive-Inn te gaan, om de jongelui op een doos met 20 kipnuggets te trakteren. Misschien niet zo pedagogisch, maar je voelt je als teamcaptain toch verantwoordelijk voor hun welzijn. Indrukwekkend overigens als je ziet hoe snel zo’n doos leeg gaat. Is het verslag hiermee klaar? Nee, bijna, want op de terugweg sprong er halverwege de A18 ineens een dier voor de auto, dat met een luide klap en bonk-bonk werd overreden, wat een schrik! Nu kunnen we allemaal verontwaardigd naar de chauffeur kijken, maar als de moeder van Coun hem voldoende te eten had gegeven hadden wij niet langs de Mac gehoeven en waren we op een eerder tijdstip langs de plek des onheils gereden en had deze wolf/ree/hond/das nog geleefd. Zo zie je maar, het leven hangt van willekeurige gebeurtenissen aan elkaar, behalve de uitslag van vanavond, dat was een zekerheidje.